Drodzy Parafianie!
W pierwszą niedzielę grudnia, ( a dokładnie I nieszporami z I niedzieli adwentu) rozpoczynamy nowy okres liturgiczny, który w tym roku kalendarzowym wypada 1 grudnia. Samo słowo „Adwent” jest tłumaczeniem greckich słów: epifaneia i parusia. Termin ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego i objęcie urzędu. W chrześcijaństwie termin „adventus” stał się synonimem przyjścia Chrystusa w sensie jego Wcielenia (epifaneia), jak też powtórnego przyjścia w chwale (parusia). Pierwsze ślady obchodzenia Adwentu spotykamy w IV w. w liturgii galijskiej i hiszpańskiej. W Rzymie okres przygotowania do Bożego Narodzenia został wprowadzony dopiero w drugiej połowie VI. Od czasów Grzegorza Wielkiego (590-604) Adwent w Rzymie obejmował 4 tygodnie. Był to czas bezpośredniego, liturgicznego przygotowania do obchodów pamiątki przyjścia Chrystusa. Na początku IX w. Adwent nabiera także charakteru eschatologicznego – staje się czasem przygotowania na ostateczne przyjście Chrystusa na końcu czasów. Teksty liturgiczne Adwentu ukazują postacie Starego i Nowego Testamentu, przez których życie i działalność Bóg zapowiadał i przygotowywał świat na przyjście Chrystusa. Adwent to czas radosnego oczekiwania na spotkanie z Jezusem. Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Jakkolwiek przygotowanie to polega na oczekiwaniu i pokucie, stąd fioletowy kolor szat liturgicznych, to jednak pokuta związana jest z radością. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem. W polskim Kościele Adwent ubogacony jest nabożeństwem zwanym „roratami”. Roraty są Mszą św. wotywna ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawianą codziennie przed świtem. Stanowią dla chrześcijan wezwanie do czujności w oczekiwaniu na przyjście Zbawiciela i gotowości na sąd ostateczny. Z odprawianiem Mszy św. roratniej wiąże się zwyczaj zapalenia dodatkowej świecy tzw. roratki. Świeca ta ozdobiona często niebieską wstęgą przypomina nam postać Maryi, która jest dla nas przykładem gotowości na przyjście Mesjasza. Dzisiaj symbolem naszej gotowości na przyjście Jezusa są cztery świece zapalane w kolejne tygodnie Adwentu. Światło, zieleń i krąg posiadają swoja wymowę (światło, nadzieja, życie, Bóg). Całość wieńca jest symbolem wspólnoty oczekującej w miłości na przyjście Pana. W Wigilię Bożego Narodzenia 4 palące się świece oznaczają przyjście Jezusa, który jest światłością świata. Praktykuje się również zwyczaj przynoszenia ze sobą lampionów. (por. Niedziela)
Zapraszam Was, do wyruszenia na adwentową drogę do „naszego” Betlejem. W tym roku duszpasterskim wraz z dziećmi będziemy uczyli się wraz ze św. Wincentym a Paulo. Obchodząc jubileusz 400-lecia powstania Zgromadzenia Księży Misjonarzy, któremu początek dał św. Wincenty a Paulo, patron dzieł miłosierdzia w Kościele, wyruszymy do Betlejem na spotkanie Dzieciątka Jezus. Prowadzić będzie właśnie św. Wincenty. Podczas tej adwentowej wędrówki będzie on nas uczył wyobraźni miłosierdzia i dostrzegania Boga przychodzącego w drugim człowieku, pod pięknym hasłem DROGA SERCEM MALOWANA !
